تفاوت چسب کاشی پودری و خمیری چیست ؟ + معایب چسب سنتی

همانطور که پیش تر هم اشاره شد، چسب مخصوص چسباندن کاشی و سرامیک دو نوع پودری و خمیری دارد. نوع اول همانطور که از نامش پیداست، به صورت پودری است و برای استفاده می بایست آن را با آب مخلوط کرد تا ملات چسب ایجاد شود. در حالی که نوع خمیری به صورت آماده مصرف به فروش می رسد یعنی نیازی به مخلوط کردن با آب یا هر ماده دیگری ندارد. این دو نوع چسب تفاوت های دیگری نیز دارند که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم.

یکی دیگر از تفاوت های این دو نوع چسب‌ خمیری و پودری مربوط به فرآیند خشک شدن آن ‌ها است.

خشک شدن چسب‌های خمیری از طریق تبخیر صورت می‌ گیرد. فرآیند تبخیر این نوع چسب، کندتر از انواع پودری است. ازآن جایی‌ که خشک شدن به هوا متکی می باشد، فرآیند خشک شدن برای کاشی‌ کاری روی زمین یا کاشی ‌های چینی کمی دشوار است. نوع پودری به‌ صورت شیمیایی خشک می‌ شوند. این چسب‌ ها را می‌ توانیم برای کاشی‌ کاری کف استفاده کنیم و برای استفاده در فضای باز مناسب هستند. به این معنی که می‌ توانیم سنگ‌ فرش یا پاسیو را نیز با آن کاشی‌ کاری کنیم. بنابراین، فرآیند خشک شدن در نوع پودری نسبت به نوع خمیری با سرعت بهتری صورت می‌ گیرد. بسیاری از کاشی کاران برای گیرایش و چسبندگی بیشتر کاشی ها از چسب بتن نیز استفاده می کنند.

یکی دیگر از تفاوت ها مربوط به کیفیت و طول عمر این دو نوع چسب است. نوع پودری این چسب از طول عمری بیشتری نسبت به نوع خمیری برخوردار است و دلیلش این است که چسب های خمیری از قبل با آب ترکیب شده اند و به دلیل ترکیبات شیمیایی، تاریخ مصرف کم تری دارند. در صورتی که نوع پودری در حین استفاده با آب ترکیب می شوند و تاریخ انقضای بیشتری نسبت به نوع خمیری پیدا می کنند و حداقل تا دو سال قابلیت استفاده دارند. بنابراین یکی از تفاوت های نوع پودری نسبت به نوع خمیری به طول عمر آن ها مربوط می شود.

تفاوت دیگر این است که شما می توانید برای هر یک متر مربع کاشی 3 تا 5 کیلوگرم از نوع پودری این چسب استفاده کنید، در صورتی که میزان استفاده نوع خمیری برای همین متراژ، حدود 5 تا 7 کیلوگرم می باشد. اگر برای شما کاربران گرامی، میزان مصرف چسب برای کاشی کاری مهم است، استفاده از نوع پودری بسیار به صرفه تر از نوع خمیری می باشد.

تا اینجا چند تفاوت چسب کاشی خمیری و پودری را دانستیم، تفاوت بعدی مربوط به قیمت آن هاست. نوع پودری نسبت به نوع خمیری قیمت ارزان تری دارد و برای استفاده مقرون به صرفه تر است.
مزایای نوع پودری باعث شده تا بسیاری از کاشی کاران، خرید نوع پودری را ترجیح دهند.

فارغ از نوع پودری یا خمیری این نوع چسب ساختمانی ، مواد اصلی تشکیل‌ دهنده آن‌ ها مشابه است. پلیمرهای مختلفی مانند اکریلیک، لاتکس و اپوکسی برای بهبود خاصیت چسبندگی در ترکیبات آن‌ ها به کار می ‌روند. اکریلیک آن ها را در برابر رطوبت مقاوم می کند. لاتکس آن ها را انعطاف ‌پذیرتر می ‌کند که برای استفاده در جایی مثل راهرو که حرکت وجود دارد، مناسب است. اپوکسی نیز به افزایش سختی و استحکام چسب‌ ها کمک می ‌کند. چسب ‌های اصلاح‌ شده اپوکسی در برابر روغن‌ ها، آب، اسیدهای رقیق، قلیاها و اکثر حلال‌ ها مقاوم هستند. این چسب ها کاربردهای صنعتی دارند، مانند کاشی های ثابت که در برابر مواد شیمیایی و خوردگی مقاوم هستند.

برای کاشی کاری در روش سنتی معمولا از مخلوط سیمان پرتلند معمولی (OPC)  و ماسه استفاده می‌ شود. در این روش کنترل اندازه دانه، تمیزی و کیفیت ترکیب دشوار است. در ادامه به معایب این روش اشاره می ‌کنیم.

• کاربری دشوار : در ترکیب سیمان و ماسه، مقادیر زیادی ماسه باید تهیه شود. این ترکیب باید از قبل آماده شود که با کثیف‌ کاری نیز همراه است.
• زمان‌ بری و ناکارآمدی : کاشی‌ کاری با روش سنتی ماسه و سیمان به این صورت است که مخلوط ماسه و سیمان را باید به صورت توده‌ ای در پشت کاشی بمالید. بنابراین این کار باید برای هر کاشی به صورت جداگانه انجام شود که زمان ‌بر است.
• مشکل زیبایی‌ شناختی و پیوند زدایی : مخلوط ماسه و سیمان به‌ سرعت خشک می ‌شود و سپس تنظیم کاشی‌ ها پس از چیدمان دشوار است. چنین اتفاقی در صورت عدم دقت کافی منجر به خدشه‌ دار شدن زیبایی خط کاشی‌ ها و استحکام ضعیف اتصال آن‌ ها می‌ شود. کاشی ‌کاری به روش سنتی با استفاده از مخلوط شن و سیمان باعث ایجاد فضای خالی در زیر کاشی‌ ها می ‌شود و آب می ‌تواند در آن نفوذ کند. این مشکل ممکن است باعث ایجاد لکه‌ های سفید بر روی کاشی شود.
• محدودیت کاربری : استحکام پیوند ضعیف مخلوط ماسه و سیمان از ناخالصی ماسه و نسبت نامشخص مخلوط ایجاد می ‌شود. همچنین، محدودیت‌ هایی برای استفاده از این مخلوط برای برخی کاشی‌ ها نظیر موزاییک شیشه‌ ای و گرانیتی نیز وجود دارد.
• هدر رفت مواد : برای چیدن کاشی یا تنظیم سطح کف باید لایه ضخیم مخلوط ماسه و سیمان را به صورت توده‌ ای استفاده کنیم تا مکانیزم اتصال به دست آید. این کار باعث هدر رفت مواد می شود.