1- نوع مشخصی از پلیمر پایه با توجه به دو عامل ریزش در حال ذوب و ثابت بودن حرارتی پلیمر
2-افزاینده چسبندگی : این ترکیب باید با پلیمر مخلوط شود تا چسبندگی را بتواند افزایش دهد . نوع و مقدارآن بر اساس اختلاط پذیری با پلیمر ، گرانروی مخلوط انعطاف پذیری و مقاومت ضربه ای لایه چسب مشخص می شود. این مواد شیمیایی نقطه ذوب پلیمر را پایین می آورد و خصلت ، تر کنندگی سطوح را آسان می نماید. رزین و مشتقات آن ، رزین فنلی ، رزین کومارون از جمله این مواد ها می باشند
3-نرم کننده برای تامین انعطاف پذیری مورد استفاده قرار می گیرد.
برای مقاومت ضربه ای در درجه حرارت های کم از نرم کننده استفاده می شود. دی بوتیل فتالیت و دی اکتیل فتالیت نمونه هایی از نرم کننده هامی باشند ، اگر از یک نرم کننده زیادتر از مقدار لازم به فرمول چسب اضافه شود عوارضی از قبیل کم شدن چسبندگی ایجاد می کند.
4- پرکننده برای کم کردن انقباض و جلوگیری از نفوذ زیاد چسب به درون مواد استفاده می گردد،همچنین از پرکننده ها برای کم ترشدن هزینه مصرف می کنند. کربنات کلسیم خاک ،دی اکسیدتیتانیم نمونه هائی از پرکننده هستند.
5- ضد اکسایش برای جلوگیری از تخریب حرارتی و اکسیداسیون پلمیر افزودنی می باشد.
ضد اکسایش های فنلی نظر2 و 6 دی تر سری بوتیل -4 متیل فنل و سولفوردار(نظیر دی لوریل دی تیوپروپیونات) از جمله این مواد ها هستند. قبل از فرموله نمودن چسب و انتخاب مواد افزودنی پارامترهای زیرباید مد نظر بوده و مورد بررسی و تعدیل قراربگیرند. برای ایجاد اتصال ابتدا چسب را باید ذوب نمود که این عمل اغلب در یک تفنگ مخصوص حرارتی انجام می شود. سپس باید مایع چسب گرم را به منطقه عمل منتقل کرد تا متناسب با شرایط عمل ،از نازل خارج شده و یا بر روی غلطک ها به کاربرده شود، تا تمام سطح جسم را آغشته سازد مرحله بعد رسیدن به درجه حرارت معمولی و خشک شدن چسب است. معمولا با یک چسب حرارتی یکی از دو سطح و یا هر دو را آغشته میکنند و سپس آنها را به هم وصل می کنند و بعد چسب را به حال خود می گذارند تا به پایین ترین درجه حرارت نقطه نرم شدن خود برسد.
در این حالت دو سطح بر اثر اتصالات حاصل از چسب شکل محکمی به خود می گیرند ، در چنین فر آیندی تبخیر حلال وجود ندارد و واکنش شیمیایی هم صورت نمی گیرد .
از دست دادن حرارت به تنهایی باعث خشک شدن و تشکیل اتصال می شود.