نئوپرن از پلیمر شدن کلورپرن تشکیل می شود. چسب های نئوپرن در برابر مواد روغنی و اوزن مقاومت بیشتری دارند.
این چسب ها به سه روش تهیه و به کار گرفته می شود:
الف- آلیاژ نئوپرن با رزین های دیگر (مانندرزین فنلی) و سایر مواد شیمیایی لازم فرموله شده و از طریق سمنت(خیرخام) تهیه و به عنوان چسب ساختاری کاربرد دارند.
ب- سمنت نئوپرن را می توان در حلال هائی مثل تولوئن به صورت پراکنده و معلق ایجاد نمود و به کار برد.
ج- نئوپرن را می توان در ترکیبی از هیدروکربورهای آروماتیک و آلیفاتیک حل نمود و مصرف کرد چسب های نئوپرن به دو نوع تقسیم می شوند پخت شده و خام(پخت نشده)
چسب های پخت شده را در مواردی که درجه حرارت اجسام متصل شده بالایی دارند استفاده می شوند.اما در مواقعی که اجسام چسبانده شده به هم در درجه حرارت اتاق (یا درجه حرارت کم ) باشد به علت نیروهای جاذبه داخل مولکولی خوب نئوپرن ، نیازی به پخت رابر نمی باشد.
پخت نئوپرن در درجه حرارت اتاق با استفاده از تسریع کننده های خیلی فعال و یا در درجه حرارت های بالاتر به کمک مواد تسریع کننده با فعالیت ،ممکن می شود.
در فرمول چسب ها ی نئوپرن (به صورت سمنت) مواد شیمیایی زیر می تواند وجود داشته باشد:
اکسید منیزیم ، اکسید روی (برای پخت و جذب اسید ایجاد شده براثر تخریب ) ، ضد اکسایش (به میزان دو درصد برای بالا بردن پایداری حرارتی ) ، پرکننده (مانند دوده ، خاک رس به منظور کاهش هزینه ) تقویت کننده (مانند سیلکیات کلسیم هیدراته) و حلال (مانند تولوئن) هر یک از این مواد با درصد مشخصی به نئوپرن اضافه می شود و نقش مشخصی را دارند. ترکیب رزین ها (مثل رزین فنلی) با نئوپرن باعث چسبندگی بهتر و خواص مکانیکی چسب می شود.
چسب های نئوپرن اغلب در در صنایع تولید کفش، اتومبیل ، کشتی و هوانوردی مصرف می شوند، که برای اتصال اجسام مختلف به همدیگر ( را بر ، پلاستیک ، فلز و...) کاربرد دارند.